Autor: Helenka

Dzisiaj mieliśmy w planie po śniadaniu pojechać najpierw na taki szczyt w Parku Narodowym Učka (nazywa się Vojak), potem ewentualnie do Kanionu Vela Draga, Humu – najmniejszego miasta świata, kaplicy w Beram i do Zamku Pazin.

Do Parku Narodowego mieliśmy ponad godzinę drogi. Najpierw zaczęliśmy jechać krótszą drogą, ale przez góry. Tatuś myślał, że będzie tam asfalt, ale okazało się, że już szybko zaczął się szuter. Po jakimś czasie dojechaliśmy do zamkniętej bramy na środku drogi. Po jednej stronie – dom, a po drugiej – przepaść. Widocznie nasz kolega Google miał nieaktualne zdjęcia satelitarne i uważał że da się tamtędy przejechać. Kiedy zawróciliśmy i zjechaliśmy do skrzyżowania, na którym wybraliśmy tą drogę, tatuś zauważył inną, prowadzącą w przeciwną stronę, ale nawigacja pokazywała, że tędy jedziemy dobrze. Podjechaliśmy jakieś 50 m w górę, ale droga była w tak złym stanie (krzaki, szuter i duże kamienie), że mamusia stwierdziła że wracamy i pojedziemy na Vojak drogą okrężną, ale przynajmniej asfaltową.

Więc zjechaliśmy do drogi (zajęło nam to z pół godziny) i pojechaliśmy przez Lovran. Kiedy dojechaliśmy pod szczyt, okazało się że co prawda asfalt prowadzi jeszcze w górę, ale jest szlaban i zakaz wjazdu, a do góry jest ponad 7 km. Stwierdziliśmy, że nie idziemy, bo to bez sensu i za długo. Tatuś potem w mieszkaniu napisał do Parku Narodowego, żeby zapytać, czy będziemy mogli tam wjechać. Więc prawdopodobnie jeszcze tu wrócimy.

Skoro to się nie udało, postanowiliśmy przynajmniej obejrzeć leżący niedaleko Kanion Vela Draga. Z drogi go nie widać, zjechaliśmy więc na parking i podeszliśmy z 500 m szlakiem. Na końcu jest punkt widokowy, z którego widać kanion jak na dłoni. Jest to ogromna ściana klifów nad zalesioną szeroką szczeliną w ziemi.

Obejrzeliśmy kanion i przy aucie zjedliśmy jeszcze kanapki, po czym pojechaliśmy do Hum. Jest najmniejszym miastem świata, bo mieszka w nim na stałe tylko 14 ludzi. Ale nawet teraz, przed sezonem, Hum przyciąga mnóstwo turystów; podczas naszego pobytu przyjechały co najmniej trzy wycieczki i mnóstwo ludzi indywidualnie. W sezonie pewnie nie ma jak tu palca wcisnąć. Miasteczko jest rzeczywiście bardzo małe; trzy ulice na krzyż, ale lodziarnia jest. I sklepik z pamiątkami.

Pochodziliśmy trochę, weszliśmy oglądnąć tamtejszy kościół, a mamusia się pomodlić. Widok z tamtąd też niezły.

Jednak zwiedzanie Hum nie zajęło nam dużo czasu; w końcu ileż można chodzić po trzech ulicach i to krótkich, więc pojechaliśmy dalej – do Beram. Zwiedzanie tamtej kaplicy to był raczej pomysł mamusi, mieliśmy tam jechać ze względu na freski. Okazało się, że kaplica jest już zamknięta, więc postanowiliśmy jechać do Pazin, zobaczyć chociaż tamten zamek.

Zamek niestety też jest zamknięty, poniedziałek to u Chorwatów dzień wolny. Raczej tu nie wrócimy, w środku zresztą jest tylko muzeum etnograficzne. Obejrzeliśmy go od zewnątrz, też jest ładny.

Wróciliśmy więc do domu ze wspaniałym rezultatem 2 na 5 zwiedzonych atrakcji. Mamusia zajęła się robieniem obiadu, a ja sałatki owocowej na tatusia urodziny.

Zjedliśmy na obiad makaron z sosem mięsnym i jakieś pół godziny później zaczęliśmy przygotowywać podwieczorek. Tatuś miał na urodziny ciasto pomarańczowe (z jednym tealight’em zamiast urodzinowych świeczek) i sałatkę owocową.

Przed jedzeniem daliśmy tatusiowi prezenty; ja z Bartkiem saperkę z dodatkowymi funkcjami, mamusia książkę i Marysia rysunek.

Dzisiaj miał być dzień ze zwiedzaniem, był bardziej z jeżdżeniem, ale i tak było fajnie. Jutro jedziemy na druga stronę półwyspu do jaskini Baredine i muzeum Tractor Story.

Dzisiaj padało od samego rana, w dodatku był wiatr. W planie mieliśmy tylko jazdę do kościoła w Mošćenickiej Dradze, zakupy i ewentualnie gdyby przestało padać, to spacer po Lovranie.

Kościół w Mošćenickiej Dradze jest malutki, zamiast ławek są tam krzesła. Przed mszą ksiądz rozmawia z ludźmi (o tym, jak im rosną rośliny w ogródku). Z całej mszy wyłapujemy tylko co poniektóre słowa, z kazania ja nie zrozumiałam nawet tego.

Kiedy wyszliśmy z kościoła, już nie padało. Tatusia w ogóle nie było z nami w kościele, został w aucie pilnując Jacka. A mamusia zapomniała z auta telefonu, więc teraz nie wiedzieliśmy gdzie tatuś zaparkował. Mieliśmy go szukać, ale mamusia szybko zauważyła nasz samochód. Postanowiliśmy przejść się tylko na spacer do plaży, która była tuż obok, żeby zobaczyć czy warto na nią jeździć.

Kiedy tam szliśmy, minęliśmy taką budowlę z kamyczków, coś w stylu domku i ogródku dla krasnoludka:

Okazało się, że plaża jest w większości betonowa, tylko jest trochę kamyczków przy samej wodzie. Raczej tu nie będziemy jeździć.

Potem poszliśmy na zakupy do Konzuma, który też jest w tej miejscowości.

Pojechaliśmy jeszcze, tak jak zaplanowaliśmy, do Lovranu, ale bardziej po to, żeby zobaczyć tamtejsze plaże. Znaleźliśmy fajną plażę w Medveja, miejscowości przed Lovranem i jedną w Lovranie, gdzie była w wodzie huśtawka.

Mogliśmy pójść jeszcze pozwiedzać, ale stwierdziliśmy, że wracamy do domu, zjemy obiad i może pójdziemy gdzieś na spacer. Wróciliśmy, a mamusia zrobiła na obiad kiełbasę na maśle z cebulą i ziemniaki.

Potem jeszcze tatuś zrobił ciasto pomarańczowe na swoje urodziny jutro i poszliśmy z nim zobaczyć taką wieżę pożarową, którą widać od nas z okna.

Szło się tam dosyć krótko i asfaltem. Niby był zakaz wejścia na górę „osobom nieupoważnionym”, ale i tak weszliśmy. Była tam tylko drabina:

Z góry był rzeczywiście fajny widok, na morze i góry. Zrobiliśmy zdjęcia i zeszliśmy na dół (Jacek szedł sam).

Potem, żeby nie wracać tak szybko do mieszkania, poszliśmy jeszcze kawałek w dół asfaltem, ale ta droga była ślepa. Pozbieraliśmy tez kwiatów dla mamusi, bo poprzednie już przekwitły.

Po powrocie zjedliśmy czereśnie kupione wczoraj, a ja ułożyłam kwiaty w bukiet.

Potem oglądnęliśmy film  (bardzo fajny zresztą) i zjedliśmy na kolację bagietki.

Pula – największe miasto na Istrii, miasto z mnóstwem zabytków i atrakcji. To właśnie tam postanowiliśmy się dzisiaj wybrać. Wyjechaliśmy zaraz po śniadaniu. Do Puli mieliśmy 1 h 15 min, więc dojechaliśmy po 11:00. Tatuś zapłacił za parking tylko do 12:55, więc nie mieliśmy za dużo czasu na zwiedzanie. Stwierdziliśmy, że teraz zwiedzimy tylko starą rzymską mozaikę, Łuk Sergiusza, Świątynię Augusta i pójdziemy na zakupy.

Najpierw trochę się kręciliśmy, bo nie mogliśmy znaleźć drogi. Potem udało nam się odszukać mozaikę. Znajduje się około 2 metrów pod ziemią i jest bardzo duża.

Potem zaczęliśmy szukać Świątyni Augusta i jakiejś informacji turystycznej. Szybko nam się to udało. Świątynia okazała się nie bardzo dużą, kamienną budowlą z kolumnadą i schodami. Obejrzeliśmy ją od zewnątrz i weszliśmy do środka. Są tam poustawiane fragmenty rzeźb i odlewów z brązu z okresu I-II wieku.

Wyszliśmy, zrobiliśmy jeszcze kilka fotek, i poszliśmy szukać Łuku Sergiusza. Jest to imponująca budowla z rzeźbionego kamienia.

Mamusia kupiła nam jeszcze po burku z mięsem, więc zjedliśmy i poszliśmy na zakupy; najpierw na targ, a potem jeszcze do Müllera.

Wróciliśmy z zakupami do samochodu i musieliśmy się zastanowić, którą rzecz wybrać: Zerostrasse – podziemne schrony z czasów II Wojny Światowej, Zamek  Pula, rzymski amfiteatr czy Aquarium Pula – duże oceanarium w starym forcie. Postanowiliśmy podjechać do Aquarium Pula i do rzymskiego amfiteatru, który jest główną atrakcją Puli. Do Zerostrasse i zamku pojedziemy innym razem. Amfiteatr rzeczywiście jest ogromny, mamusia mówi, że podobnej wielkości jak Koloseum, ale ma więcej okien.

Obeszliśmy dookoła arenę i weszliśmy na trybuny.

Potem poszliśmy jeszcze na podziemną wystawę, gdzie były prasy do wina i oliwy i rzymskie dzbany.

Podłoże było tam wysypane małymi kamyczkami, na których wywalił się Jacek. Trochę się wtedy zapowietrzył i mamusia się zdenerwowała, więc stwierdziliśmy że wracamy do domu. Poszliśmy jeszcze tylko na lody i już mieliśmy wracać, ale ostatecznie mamusia zdecydowała, że pojedziemy jeszcze do tego Aquarium Pula.

Pierwsze akwaria były trochę za małe dla ryb w środku, ale potem były coraz większe. Całość to trzypiętrowy kompleks z tarasem widokowym na dachu. W środku są akwaria z rekinami, konikami morskimi, meduzami, wężami morskimi, rybami; małymi i dużymi, ośmiornicami i krabami. Mi najbardziej spodobało się akwarium z rybkami Nemo i Dory i z rekinami.

Są tutaj też terraria z jaszczurkami, aligatorami, żółwiami i kameleonem.

Część akwariów jest na zewnątrz, a kilka pod ziemią.

Pod koniec zwiedzania weszliśmy jeszcze na ten punkt widokowy na dachu.

Potem pojechaliśmy jeszcze do sklepu w Labinie, Plodine. Kiedy jechaliśmy z Puli, zaczął padać deszcz i była burza z piorunami. Padało tak bardzo, że się zrobił ładny wodospadzik przy drodze:

Wróciliśmy do mieszkania. Deszcz padał już do wieczora i przez całą noc.

 

 

 

Dzisiaj rano znów było zimno, ale i tak zaraz po śniadaniu pojechaliśmy na plażę.

Wczoraj przy zejściu na plażę mamusia zgubiła swoją ikonę na szyję. Tatuś z dziećmi pojechali wieczorem jej szukać, ale nie znaleźli. I dzisiaj, kiedy schodziliśmy, mamusia zauważyła ją tuż przy ścieżce. Gdyby leżała złotą oprawą do góry, na pewno ktoś by już ją zabrał.

Woda była cieplejsza niż wczoraj, a na plaży też było ciepło. Tatuś pojechał szukać miejsca do parkowania, bo było więcej ludzi i trzeba było zaparkować gdzie indziej. Kiedy wrócił, ja popłynęłam z mamusią do tej drugiej plaży. Były większe fale niż wczoraj, więc płynęło się trudniej. Po powrocie już prawie nie wchodziłam do wody. Po jakimś czasie miałam już tak spieczone ramiona że musiałam je przykrywać ręcznikiem.

O 15:05 wróciliśmy do apartamentu. Umyliśmy się i zjedliśmy obiad – makaron z jabłkami. Potem ja, Bartek, Marysia, Jacek i tatuś poszliśmy na spacer, bo chcieliśmy zobaczyć, dokąd prowadzi asfaltowa droga nad naszym apartamentem. Najpierw szliśmy do góry, ale okazało się że to ślepa uliczka.

Tatuś znalazł na Google Mapsach starą kapliczkę niedaleko nas. Poszliśmy w jej kierunku szutrową drogą. Znaleźliśmy ją, ale okazało się że wcale nie jest tak stara – prawdopodobnie z 2006 roku, pod wezwaniem św. Marcina.

Wróciliśmy asfaltową drogą naokoło. Zjedliśmy jeszcze kolację, ja z Bartkiem zagraliśmy w szachy (jak zwykle wygrałam) i to by było na tyle.

Dzisiaj zebraliśmy się zaraz po śniadaniu i pojechaliśmy na plażę. Rano nie było bardzo ciepło; ledwie 23 stopnie, więc najpierw myśleliśmy, żeby jeszcze chwilę zostać w mieszkaniu, dopóki nie będzie cieplej, ale ostatecznie stwierdziliśmy, że równie dobrze można siedzieć na plaży jak w mieszkaniu. Okazało się, że woda wcale nie jest tak zimna, a po chwili zrobiło się też cieplej.

Ja z tatusiem popłynęliśmy do końca skalnego cypla, ale jak już tam dopłynęliśmy to stwierdziliśmy, że możemy popłynąć jeszcze dalej, do tej drugiej plaży, której nie mogliśmy znaleźć przedwczoraj. Jak tylko minęliśmy cypel, zobaczyliśmy plażę.

Kiedy do niej płynęliśmy, prawie się otarłam o meduzę. Stwierdziliśmy, że pójdziemy ścieżką prowadzącą od plaży do góry, do drogi, żeby zobaczyć gdzie wychodzi. Kończyła się w takim miejscu, którego byśmy się nie domyślili: pod barierką przy asfalcie. Jak już tam wyszliśmy, to postanowiliśmy wrócić drogą, zamiast płynąć. Szliśmy kilometr asfaltem (w samych strojach kąpielowych). Wróciliśmy ścieżką od góry plaży.

Potem pływaliśmy razem z Bartkiem, Marią i Jackiem. Ja wzięłam Jacka na moje kółko i pływałam razem z nim.

Około 16:00 wróciliśmy do mieszkania. Ja zjadłam zupę, a potem z Bartkiem, Jackiem i Marią poszliśmy zbierać morwę. Za naszym mieszkaniem rośnie drzewo z morwą, większość owoców nie jest jeszcze dojrzała, ale da się znaleźć   miękkie. Weszliśmy na drzewo i szukaliśmy takich. Większość zjadał Jacek.

Poszliśmy potem na łąkę i stwierdziliśmy, że z okazji dnia mamy możemy pozbierać dla mamusi jeszcze jeden bukiet.

Daliśmy mamusi kwiaty, zjedliśmy deser: pierniczki i mamusi ciasto z czekoladą, a potem poszliśmy się myć.

 

Wczoraj był 24 maj – dzień imienin mamusi, stwierdziliśmy więc, że dzisiaj z samego rana pojedziemy żeby pozbierać dla niej kwiaty. Poszliśmy z tatusiem, Bartkiem, Marią i Jackiem do lasku nad naszym mieszkaniem. Rośnie tu teraz mnóstwo kwiatów, znacznie więcej niż we wrześniu. Zrobiliśmy fioletowo-biały bukiet i daliśmy go mamusi.

Przy śniadaniu daliśmy jej też prezenty na imieniny i Dzień Mamy: turkusowy kubek, ode mnie ręcznie zrobione kolczyki, a od Marii i Bartka laurki.

Po śniadaniu zaczęliśmy się zbierać na plażę. Najpierw pojechaliśmy jeszcze do piekarni, żeby kupić burki z mięsem. Potem pojechaliśmy na spacer do takiego wodospadu – nazywa się Sentonina Staza Wasserfall. Szliśmy jakieś 10 min. Wodospad był naprawdę piękny, do tego dwa stawy z czystą wodą i skałki. Ja, tatuś i Bartek podeszliśmy do samego wodospadu.

Potem pojechaliśmy na plażę St. Andrea w mieście Rabac.

Woda była dosyć zimna, ale kiedy się już przyzwyczaiło to można było pływać. Siedzieliśmy na plaży kilka godzin, po południu było już cieplej.

Tatuś z Marią, Jackiem i Bartkiem poszli jeszcze na drugą stronę cypla, zobaczyć druga plażę, która tam była, i pobawić się autkami.

Mamusia w piekarni kupiła też drożdżówki, które miały śmieszną nazwę firmy:

Później pojechaliśmy do sklepu na zakupy. Trwało to dość długo, wróciliśmy do mieszkania koło szesnastej.

Zjedliśmy makaron z sosem na obiad i poszliśmy się umyć po plaży.

Jutro jedziemy na Ubokę – tą plażę, którą oglądaliśmy wczoraj.

Wyjechaliśmy z domu około 4 nad ranem. Dojazd do granicy ze Słowacją zajął nam trochę ponad godzinę. Kiedy tam dojechaliśmy, było już jasno. Pierwszy raz jechaliśmy przez ten kraj nie w nocy, i po raz pierwszy widzieliśmy, co mamy za oknami.

Słowacja w nowej odsłonie jest ładna; co chwilę są tam pagórki o ciekawych kształtach, usiane wapiennymi skałkami. Ale jednocześnie wszystkie budynki i podwórka wyglądają jak z czasów PRL-u: bramy zardzewiałe, ogródki zaniedbane i domy z szarym tynkiem na ścianach. Przez Słowację jechaliśmy około 3 godzin.  Niemal cały czas padał wtedy deszcz i było około 10 stopni. Raz zatrzymaliśmy się na postój na stacji benzynowej.

Przez niemal całe Węgry droga bardzo się nam dłużyła, bo prowadziła głównie przez miasteczka i wolno się jechało. Tym razem pojechaliśmy nie przez Budapeszt, tylko jego obwodnicą. Na Węgrzech też zatrzymaliśmy się tylko raz na stacji.

Kiedy minęliśmy chorwacką granicę, zrobiliśmy postój aby przebrać się z długich spodni, bo temperatura gwałtownie skoczyła w górę i był straszny upał. Zjedliśmy po bananie, zatankowaliśmy i ruszyliśmy dalej. Do celu dotarliśmy o 16:05. Właścicielka apartamentu już na nas czekała. Pokazała nam wszystko, a my zaczęliśmy się rozpakowywać. Tatuś z Bartkiem, Jackiem i Marią poszli na spacer, a ja zostałam. Potem razem z nimi pojechałam, aby zobaczyć dwie najbliższe plaże i zdecydować, gdzie jutro pojedziemy. Dojścia do pierwszej w ogóle nie mogliśmy znaleźć, ale podjechaliśmy do drugiej. Było tam długie strome zejście do plaży, ale sama plaża była piękna; lazurowa woda i małe kamyczki. Posiedzieliśmy chwilę, Jacek porzucał kamyczki do wody. Chyba to tutaj jutro pojedziemy.

Wyszliśmy  z powrotem na górę, do drogi. Chwilę jeszcze szukaliśmy ścieżki na tamtą plażę, ale nie znaleźliśmy nic. Było już po 18:00, więc stwierdziliśmy, że zamiast jechać jeszcze na zakupy, wrócimy juz do mieszkania. Umyliśmy się, a mamusia zrobiła pyszną zupę z kalarepy i marchewki, więc zjedliśmy ją na kolację razem z kanapkami z drogi. Jutro mamy w planie iść na plażę.